Η ιστορία του πράσινου τσαγιού στην Κίνα ανάγεται στον 8ο αιώνα και η μέθοδος παρασκευής τσαγιού σε σκόνη από αποξηραμένα φύλλα τσαγιού με ατμό, έγινε δημοφιλής κατά τον 12ο αιώνα. Τότε ανακαλύφθηκε το matcha από έναν βουδιστικό μοναχό, τον Myoan Eisai, και μεταφέρθηκε στην Ιαπωνία. Ο Esai συνειδητοποίησε ότι η κατανάλωση matcha βελτίωσε τις συνεδρίες διαλογισμού του Zen, παράγοντας μια κατάσταση ήρεμης εγρήγορσης. (Σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτό οφείλεται στην αλληλεπίδραση της καφεΐνης του Μatcha και της L-Θεανίνης). Καθώς τα οφέλη του Μatcha αναγνωρίζονται ευρύτερα, έγινε η βάση για την εξελιγμένη τέχνη της ιαπωνικής τελετής τσαγιού ή του «chado».
Η κατανάλωση matcha όχι μόνο βοήθησε τις προσπάθειες διαλογισμού των μοναχών του Ζεν αλλά επίσης έγινε μέσο για την επίτευξη του ίδιου του Διαφωτισμού. Η θυσία ενός μπολ ποτού στον Βούδα ήταν μέρος των καθημερινών πρακτικών του ναού. Μια μέτρια μορφή της τελετής του τσαγιού, η οποία έχει επιβιώσει μέχρι σήμερα και το μήνυμα ομορφιάς που περιέχεται στην απλότητα προκαλεί θαυμασμό και στη Δύση, εμφανίστηκε τον 16ο αιώνα. Ήταν μια απάντηση στο περίτεχνο και πολυτελές στυλ που η Ιαπωνική αριστοκρατία λατρεύει ιδιαίτερα και αντιγράφει τα κινέζικα μοτίβα. Η ριζοσπαστική απλότητα ενθαρρύνθηκε, μεταξύ άλλων, από τον μοναχό Murata Shuko, ο οποίος συνειδητοποίησε ότι ο αιώνιος νόμος του Βούδα αποκαλύπτεται από μια απλή χειρονομία πλήρωσης του μπολ με ζεστό νερό. Η ομορφιά της τελετής του τσαγιού προέρχεται από την αρμονία που προκύπτει ανάμεσα στο μυαλό του οικοδεσπότη και τους καλεσμένους τους. Το πνεύμα του τσαγιού εκφράζεται σε τέσσερις έννοιες: ειρήνη, αγνότητα, σεβασμός και την προαναφερθείσα αρμονία. Μια τελετή που πραγματοποιείται με τον κατάλληλο τρόπο απαλλάσσεται από τις ανησυχίες, δείχνει την τελειότητα της φύσης και των ανθρώπινων δραστηριοτήτων.
Ένα σπιτάκι τσαγιού – ένα εξαιρετικά μικρό κτίριο, σχεδόν λιτό σε έκφραση, με λεπτούς τοίχους, επίπεδη οροφή και άδειους τοίχους – είναι μόνο ένα υπόβαθρο για την προσεκτική πρακτική προετοιμασίας και διανομής του ποτού μεταξύ του οικοδεσπότη και των επισκεπτών. Η εστίαση στη λεπτή, αισθησιακή εμπειρία είναι ένας εορτασμός παροδικής ομορφιάς αντικειμένων και προσεκτικών χειρονομιών.
Κατά τη διάρκεια των αιώνων ,το «chado» συνέχισε να εξαπλώνεται σε ολόκληρη την Ιαπωνία για να συμπεριληφθεί όχι μόνο στην τάξη και κλάση των σαμουράι, αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα της κοινωνίας. Υπάρχουν πολλά σχολεία ιαπωνικής τελετής τσαγιού που έχουν εξελιχθεί στη μακρά ιστορία του, και εξακολουθούν να είναι ενεργά.
Σήμερα, η τελετή τσαγιού Matcha παρέχει ευκαιρίες για συνάντηση, ανταλλαγή ιδεών, εμβαθύνει την κατανόηση και αποτελεί έκφραση της φροντίδας και της συνέχειας της παράδοσης.
«Όσοι δεν μπορούν να αισθανθούν τη λιτότητα των μεγάλων πραγμάτων από μόνα τους είναι ικανοί να αγνοήσουν το μεγαλείο των μικρών πραγμάτων σε άλλους». – γράφτηκε σε μια συλλογή από δοκίμια με τίτλο «Το βιβλίο του τσαγιού» του Okakura Kakuzo, ο οποίος ήταν ένας από τους πρώτους Ιάπωνες που υποστήριξε την παραδοσιακή τέχνη, χειροτεχνία και καλλιτεχνικές τεχνικές στις αρχές του 20ού αιώνα.